Beth okula gitmeye başlıyor. Hatta bir gösteride şarkı söylüyor. Zaman içinde iyi ve kötüyü ayırmaya başlayıp vicdan duygusuyla tanışıyor. Tedaviden aylar sonra onunla yapılan bir konuşmada şunları söylüyor:
-Bu öfkenin nereden geldiğini biliyor musun?
Öz babamın canımı acıtmasından. İçimde hep o vardı, bunu hatırlıyordum ve bunları yapmaya başlıyordum.
-Peki ne yapıyordu? Yani, o içindeki şey.
İnsanlara çok feci şekilde zarar vermemi istiyordu.
-Peki kimler için üzüldün?
Kardeşim, annem ve babam... Ve hayvanlar.
- En çok kim için üzüldün?
-Kardeşim için.
- Bu en çok kimi üzdü?
Beni.
-Neden bana bunu anlatmıyorsun?
Çünkü bu beni çok üzüyor.
-Bu seni neden çok üzdü?
Başka insanların canını yaktığım zaman bu benim de canımı acıtıyor.
-Şimdi kendini nasıl hissediyorsun, Beth?
Çok üzgünüm...
Yorum Yazın
Herkes anne baba olmamalı. Kabul edelim artık. Kimse doğal bi annelik ya da babalık içgüdüsüyle doğmaz. Herkesin bi enstrüman çalamaması gibi. Ebeveynlik de ... Devamını Gör
Çocuk yapmak için biyolojik yeterlilik yetiyor maalesef. Ruhsal parasal yeterlilik hiç önemli değil çoğu kişiye göre. Sonuç dramlar...
Sırf pedofili herifler için gelsin idam. İtiraf ediyorum ben öyle bir çocukla aynı evde yaşayamazdım, geri verirdim. Bakıcı ailesinin iyi olması sadece kızın... Devamını Gör
uyuşturcu gelsin sadece idamm yakında cinsel af geliyo cinsel af gelsin yaşasin cinsel
Her şey o güzel aile sayesinde. Nasıl olmuşta her şeye rağmen kızı yetimhaneye geri göndermemişler. Yani kim hayvanlara hatta öz kardeşine işkence etmekten z... Devamını Gör